Osteopata dla Dorosłych
Bóle pleców – ostre i przewlekłe.
Każdy z nas co najmniej raz w życiu doświadczył dolegliwości związanych z bolącymi plecami. Najczęściej określane są one jako rwa kulszowa, „korzonki”, lumbago, zespół bólowy kręgosłupa. Dotyczą różnych grup wiekowych, ponieważ mogą występować u młodzieży, dorosłych czy osób starszych. Ból może pojawić się nagle (w krótkim czasie po wykonywaniu innych niż zwykle czynności, lub po gwałtownym, pojedynczym ruchu). Może także rozwijać się w czasie, bez uchwytnej, konkretnej przyczyny. Jeśli zaś chodzi o obszar jego występowania, może on występować w obrębie odcinka lędźwiowego kręgosłupa i/lub promieniować do jamy brzusznej, pachwin, dna miednicy czy kończyn dolnych.
W takich przypadkach. standardowym postępowaniem jest farmakoterapia ukierunkowana na działanie przeciwbólowe i przeciwzapalne. Z wieloletniego doświadczenia w pracy z tego typu pacjentami wiem, że jeśli nie przynosi ona oczekiwanych efektów to w celu dalszej diagnostyki zaleca się wykonanie badań obrazowych (np. Rtg – prześwietlenie, rezonans magnetyczny). Niestety, w większości przypadków wykazują one przede wszystkim zmiany na poziomie krążków międzykręgowych kręgosłupa bolącego obszaru, które nie muszą mieć bezpośredniego związku z występującymi objawami klinicznymi. Poza tym dla mnie, jako osteopaty, nie są użyteczne z co najmniej dwóch powodów: po pierwsze – odnoszą się głównie do fragmentu kręgosłupa bez uwzględnienia otaczających go struktur, a po drugie – mówią tylko o statyce i nie uwzględniają dynamicznego zachowania się obszaru w jakim występują dolegliwości. W związku z czym nie są one warunkiem koniecznym do rozpoczęcia terapii osteopatycznej, którą można wdrożyć również w okresie silnych dolegliwości.
Z osteopatycznego punktu widzenia dolegliwości bólowe pleców, bez względu na przyczynę i czas trwania, ZAWSZE ograniczają swobodę funkcjonowania. Postępowanie osteopatyczne w bezpieczny i delikatny sposób jest w stanie przywrócić naturalne możliwości ruchu obszarów ciała, wydawałoby się, zupełnie niezwiązanych z miejscem występowania bólu, np. w obszarze jamy brzusznej (więcej w: czym zajmuje się osteopata?). Wskazaniem do wdrożenia postępowania osteopatycznego są wszelkie stany kliniczne objawiające się występowaniem dolegliwości bólowych pleców bez i z promieniowaniem do kończyn dolnych. Szczególnie w tych sytuacjach, kiedy stosowanie farmakoterapii jest ograniczone lub niewskazane (np. kobiety w ciąży).
Stany bólowe układu ruchu – pourazowe, po urazach sportowych
Ból to sygnał płynący z organizmu, który chroni nas przed potencjalnym zagrożeniem wynikającym z codziennego wykonywania czynności. Jest to swego rodzaju ostrzeżenie: „Nie poruszaj mną w taki sposób”. Jego natężenie uzależnione jest od tego jak reagujemy na te sygnały i czy układ nerwowy uzyskuje zamierzone efekty. Można stwierdzić, że zawsze wiąże się to z ograniczeniami swobodnego poruszania się.
Przyczyny ograniczeń w swobodnym poruszaniu się są różne ale decydującym czynnikiem, mającym największy wpływ na jakość funkcjonowania organizmu, jest czas. Czas, który „zmusza” organizm do wykonywania najprostszych czynności dnia codziennego w innych niż „ustawienia fabryczne” warunkach. Może się zdarzyć, że jakiekolwiek urazy z przeszłości, dawno już zapomniane, mogą być przyczyną ciągłego, trwającego w czasie niewłaściwego bodźcowania układu nerwowego. Natomiast urazy zdarzające się podczas różnego rodzaju aktywności ruchowych niemal natychmiast wymuszają podejmowanie działań zmierzających do przywrócenia możliwości funkcjonowania sprzed urazu. Niezależnie jednak od czasu konieczności funkcjonowania w zmienionych warunkach nawet niewielki uraz lokalny wpływa na cały organizm.
Jako osteopata, wyszukując ograniczenia tkanek w ich przesuwalności i eliminując je, jestem w stanie doprowadzić do sytuacji, w której organizm, w najszybszym dla niego możliwym czasie, wraca do „ustawień” sprzed urazu (więcej w: czym zajmuje się osteopata?).
Wskazania:
- stany po skręceniu stawu skokowego – ostre i nawykowe
- po zabiegach ortopedycznych – endoprotezoplastyka, rekonstrukcje więzadeł
- po urazach komunikacyjnych typu „whiplash”
- przygotowanie organizmu do intensywnych wysiłków – triathlon, maraton
Funkcjonalne schorzenia układu pokarmowego
Sytuacje, w których dolegliwości nie wynikają ze zmian w strukturze tkanek (takich jak np. przerwanie ich ciągłości) należy określić jako funkcjonalne. Z osteopatycznego puntu widzenia każda struktura tworząca nasze ciało do wykonywania swojej właściwej pracy wymaga odpowiedniego „paliwa” (żywienie optymalne) i odpowiedniej przestrzeni do ruchu. Jeżeli, którykolwiek z tych czynników jest zmieniony to konsekwencją tego może być niewłaściwe funkcjonowanie organizmu jako całości.
W wielkim uproszczeniu to, co zjadamy dostaje się do żołądka i stamtąd wyrusza w dalszą podróż po układzie pokarmowym, aż do wydalenia. Do sprawnego przemieszczania się treści pokarmowej w jelitach niezbędna jest możliwość niczym nieskrępowanego poruszania się tychże w przestrzeni jamy brzusznej. Jest to zależne od zachowania się struktur odpowiadających za przestrzenny układ jelit w jamie brzusznej, czyli tkanki łącznej a także m.in. od swobody ruchu klatki piersiowej, która ma olbrzymi wpływ na równoważenie ciśnień w jamach ciała. Niezwykle ważne jest to, że ograniczenie właściwego funkcjonowania układu pokarmowego u wielu pacjentów prowadzi do pojawienia się bólu pleców.
W tego typ sytuacjach praca osteopatyczna pozwala na poprawę zsynchronizowanej pracy wszystkich elementów względem siebie poprzez przywrócenie możliwości ich właściwego poruszania się w przestrzeni ciała (czym zajmuje się osteopata?).
Wskazania:
- uczucie pełności, „przelewania się” w brzuchu
- wzdęcia, zaparcia
- bóle brzucha
- blizny po zabiegach operacyjnych na jamie brzusznej
Funkcjonalne schorzenia układu krążeniowo-oddechowego
Układ krwionośny zapewnia przepływ i doprowadzenie krwi do każdej komórki naszego ciała. Serce i naczynia krwionośne w sposób szczególny wymagają odpowiedniej przestrzeni do swobodnego ruchu. Warunkuje to ich najbliższe otoczenie czyli tkanka łączna. Poza tym olbrzymi wpływ na pracę układu krążenia ma fizjologiczny ruch klatki piersiowej jako całości (żebra, kręgosłup piersiowy, mostek, obręcz barkowa, praca przepony). A wiadomo, że im lepsze funkcjonowanie klatki piersiowej, tym lepsze oddychanie.
Z osteopatycznego punktu widzenia właściwa, niczym nieskrępowana praca klatki piersiowej znacząco wpływa na ułatwienie pracy serca jak i ruch płynów w całym organizmie. Każdy wdech wytwarza podciśnienie w jamie klatki piersiowej, co powoduje zasysanie płynów. Wynikiem tego jest ułatwienie powrotu krwi z obwodu do serca i zwiększenie przepustowości, zwłaszcza w układzie żylnym, oraz lepsza efektywność wymiany gazów pomiędzy płucami a krwią. Opisany mechanizm ma również olbrzymie znaczenie dla krążenia limfy w naszym ciele. Dzięki temu można uzyskać pozytywne zmiany w odniesieniu do odczucia „wypełnienia” (obrzęki) i drętwień rąk i nóg.
W związku z powyższym, jako osteopata, jestem w stanie zmienić objawy wskazujące na funkcjonalne zaburzenia układu krążeniowo-oddechowego (czym zajmuje się osteopata?).
Wskazania:
- ustabilizowane stany po zabiegach kardiochirurgicznych – np. by-pass
- mobilizacje blizn po zabiegach kardiochirurgicznych
- ograniczenia ruchów oddechowych klatki piersiowej
- żylaki, krwiaki, obrzęki
Zaburzenia układu urologicznego
Każdy element naszego organizmu, aby funkcjonować właściwie, wymaga odpowiedniej przestrzeni do ruchu. Dotyczy to również narządów wchodzących w skład układu urologicznego – nerek, moczowodu, pęcherza moczowego. W związku z tym, że znajdują się one w przestrzeni jamy brzusznej i miednicy, praca osteopatyczna odnosząca się do poprawy przepływu płynów i elastyczności tkanek odpowiadających za swobodę ruchu narządów wewnętrznych jest z osteopatycznego punktu widzenia absolutnie podstawową.
Ponadto, postępowanie osteopatyczne we wszelkiego rodzaju infekcjach (zwłaszcza powtarzających się) układu urologicznego powinno być prowadzone jako wspomaganie leczenia farmakologicznego.
Wskazania:
- częstomocz
- powtarzające się infekcje
- nietrzymanie moczu – wysiłkowe i/lub o podłożu stresowym
Funkcjonalne schorzenia układu ginekologicznego
Terapia osteopatyczna jest wspomaganiem i uzupełnieniem leczenia ginekologicznego. Założeniem tej terapii jest normalizacja napięcia tkanek w obrębie narządu moczowo-płciowego. Poprawiając krążenie w nim płynów, terapia ta przyczynia się do polepszenia jego stanu klinicznego, (czym zajmuje się osteopata?).
Wskazania:
- zespół napięcia przedmiesiączkowego; bolesne miesiączki; zaburzenia miesiączkowania (nieregularne, obfite)
- zaburzenia endokrynologiczne
- niepłodność (funkcjonalna, idiopatyczna)
- dyspareunia (bolesne współżycie)
- torbiele czynnościowe jajników, mięśniaki, endometriozy
- zespół bólowy miednicy mniejszej:
- vulvodynia – bolesność sromu i pochwy
- nawracające infekcje sromu i pochwy
- przewlekłe i nawracające zapalenia przydatków
- dolegliwości podczas klimakterium (zaburzenia statyki narządu płciowego – obniżenie, objawy wypadowe):
- inkontynencja (nietrzymanie moczu) – wysiłkowe i/lub o podłożu stresowym
- mobilizacje blizn pooperacyjnych